Om de 3 maanden een nieuw verhaal over de belevenissen van Teska, Blooper en Muppet.
De flink gezouten mening - of is het eerder met een korreltje zout? - van een heel apart hondenbaasje.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Januari 2012: De sloper

In de vorige column openbaarde ik dat heel wat hondeneigenaars het op bepaalde momenten wel handig vinden om de schuld op hun hond te steken. Doch dat dit niet altijd even vlot verloopt moge blijken uit dit verhaal.

"In nood kent men zijn vrienden…"

Het gevolg van deze wijze spreuk was dat mijn vrienden afgelopen maand het hiernavolgende paniekbericht in hun mailbox mochten ontvangen:

"DRINGEND!

Hoi,

Als iemand het antwoord weet voor 21 u.?

Ik vroeg ooit eens aan mijn man hoe het toch komt dat ie nooit eens slecht gezind van z'n werk komt...

Hij zei toen: "Wel zodra ik de straat in rijdt, en zie dat mijn huis er nog staat ben ik al lang blij."

Dat was nadat ik dat zelfde huis, kort na ons huwelijk, ei zo na in de fik gestoken had door een oud raamkozijn in de open haard te proppen zonder het eerst in stukken te zagen. Met als gevolg dat die verf (nog van de jaren stillekes) onmiddellijk zwaar begon te vlammen, tot uiteindelijk zelfs het behangpapier boven de haard begon te krullen, de haardsteen zwart uitsloeg, en voor het overige de hele benedenvloer vergeven was van rook en roetaanslag!

Roger kon nog best begrijpen dat de nieuwe echtgenote hier en daar wat aan het oude interieur wou veranderen, maar hij vond dat er desalniettemin grenzen waren.

Bijgevolg zien jullie wel in dat ik vandaag een beetje verveeld zit met het feit dat er weer iets min of meer verkeerd is gelopen... aangezien Roger sedert het raamkader-incident, een nogal zorgelijke predispositie heeft ontwikkeld.

Nu,we hebben zo'n plastiek afloopbakje voor onze gootsteen. En na vele jaren was dat echt niet mooi wit meer. Hetgeen me al enige tijd ontzettend ergerde (Net zoals indertijd dat oude raamkozijn, dat in de weg stond, op mijn zenuwen begon te werken).

Vandaag besloot ik er dus wat aan te doen, en heb ik de "goede" raad opgevolgd van tante Kaat (een andere).

Die bestond er in dat je vergeeld plastiek terug mooi wit kunt krijgen door het te koken in water met Javel...
En dat heb ik dus ook gedaan... Niets méér en niets minder (vooral niets minder)

Waarop mijn bakje er zo uit gekomen is:

Ja ... ik wéét het een mens kan ook gewoon eten in een ketel doen

Helaas is dat dus deze keer wéér niet gebeurd... met dit onvoorziene (door mij althans) resultaat als gevolg!

Kan er nu, a.u.b. iemand me helpen door met een goed excuus op de proppen te komen om me hieruit te kletsen????

Bvb door een gedegen wetenschappelijke verklaring te geven waarom pvc plots kan beginnen krullen (liefst iets dat géén menselijke tussenkomst vereist)?

't Is dringend ik verwacht Roger om 21 u. terug van een zakendiner, en hoop tegen dan alsnog met een passend excuus op de proppen te kunnen komen."

Toen nam het bange afwachten een aanvang…

Tot mijn grote opluchting begonnen, in antwoord op mijn hulpkreet, al snel diverse adviezen binnen te stromen:

"Kaat, misschien helpt het als je het afdruiprekje een tweede ronde in dezelfde pan geeft. En als het dan nog goed heet is, het weer in model duwen."
Op zich niet slecht bedacht natuurlijk… Maar na een poging daartoe, behield het bakje alsnog een bizarre vorm, en heb ik bovendien mijn vingers verbrand!

"Nou Kaat gewoon een stalen gezicht trekken en zeggen dat bakje er altijd al zo uitgezien heeft...
Hoezo… wat is er mis dan met dat bakje? Ik zie er niks aan?
(de onbewogen gelaatsuitdrukking is wel een absolute vereiste!)"

"Zeg Kaat… Je bent toch jurist! Wel dan, simpel zat: Tante Kaat aanklagen!"

"Ik zou met een print van de goede raad van tante Kaat in je handen, de tranen in je ogen, en een bibberend lipje naar je afdruipbakje zitten kijken wanneer Roger binnenkomt. Bij onze hondjes lukt dat opperbest, dat zielig kijken, als ze iets mispeuterd hebben. Bij vrouwtjes met goede bedoelingen en slechte resultaten misschien ook?"

Dit laatste bracht me eensklaps in herinnering dat ik honden heb!!!!!

En toen was de oplossing voor het probleem snel gevonden: als de weerwind het bakje in Blooper z'n mand leggen... en zwijgen als vermoord!
Het kleine mannetje is toch al "the usual suspect!"

Doch toen Roger thuiskwam was ik helaas, sufferd die ik ben, toch wel vergeten om de ketel met bleekwater weg te zetten…
Aldus kwam het (v)echtgenootje binnen, drentelde de keuken in en stelde verbaast de vraag: "hé heb je soep gemaakt?"
Wat op zich onmogelijk is... Ik bedoel hoe komt ie d'r bij na 15 jaar huwelijk? Wààrom zou ik in godsnaam soep maken?

Het is nu niet bepaald zo dat ik door mijn man echt aangemoedigd werd voor mijn huiselijke ingesteldheid.

Toen ik eens pannenkoeken bakte noemde hij het frisbees en stelde voor er een patent op te nemen als hondenspeelgoed dat tegelijkertijd erg efficiënt was in het verwijderen van tandsteen van een hondengebit!

Een beproeving die ik mezelf aangedaan had om mossels klaar te maken, heeft alleen geleidt tot een ludieke anekdote dewelke tot op heden de hele vriendenkring blijft rondgaan, enkel en alleen maar omdat Roger me er op betrapte dat ik de mossels reinigde met een slijpschijf en daarbij tegen het gespetter een motorbril en een badmuts op m'n kop had gezet!

Een derde poging, één om brood te bakken, gaf aanleiding tot een weinig flatterende vergelijking met bakstenen, en het aanhalen van de noodzaak een cirkelzaag aan te schaffen.
Mijn verweer dat: "als het er uit ziet als een eend, en het klinkt als een eend, het ook effectief een eend moest zijn.", kreeg als repliek dat het net zo goed kon gaan om een hardhouten lokeend, en dat bovendien, als het ook nog denkt als een eend, het niet noodzakelijk een eend moet zijn doch dat er evenveel kans is dat het Kaat is!

Nou, en toen was het afgelopen met koken…

Mijn man hief het deksel van de ketel met Javelwater op... Snoof... Knipperde wat met z'n oogjes, keek vervolgens met een verbaasde naar mij blik en vroeg: "wat is dit eigenlijk?"

Tja.... alvast geen soep!

Het zou wat ver gaan nu een poging te doen m'n man er van te overtuigen dat Blooper een soepketel uit de keukenkast had gepakt, er water en javel in gedaan had, en met het bakje aan de slag was gegaan.

"Waarom?" was hier vooral de vraag die ik vreesde. Naast "Hoe?" natuurlijk!

Een veelbetekenende stilte volgde. Waarna het Roger begon te dagen dat er inderdaad weer een ramp gebeurd was.

Ik... Bleekwater.... een kookpot! Verder was er niet veel meer nodig om zijn alarmbelletjes te laten rinkelen op volle toeren...

Dus heb ik het verfomfaaide bakje maar te voorschijn gehaald, om het hem te laten bewonderen...

Hij bekeek het "kunstwerk" gelaten... en vroeg me waarom ik het ik nodig gevonden had Hannibal Lecter's gelaatsmasker af te pakken?!

"Het zag er zo vies uit!", zei ik.

Hij: "Juist ... Het bakje heeft je dus geprovoceerd eigenlijk!

Zeg enne... wààr staat dat dan in dat boekje van tante Kaat?"

Ik: "Tja ergens... ik weet het niet precies meer, maar hoe dan ook dat boekje ligt in Frankrijk"

Hij: "Ach welja natuuuuuurlijk ligt het daar, en jij bent al zo berucht om je paardengeheugen. Enfin eerder een Zebrageheugen als je 't mij vraagt, en dan heb ik het vooral over de zwarte delen!"

"Volgens mij Kaat, heb je bij het lezen van die raad van Tante Kaat toch een cruciale komma gemist hoor. Of staat er een drukfout in dat boekje. Een -e- té véél, waardoor -het water -heet water- werd.
Hoe dan ook, aan het resultaat van de goede raad te zien, had je er veel beter aan gedaan dat boekje te koken...
Dan had je ook naar het kookwater kunnen wijzen en zeggen: "zie eens hoe veel vuil er af gekomen is. Kijk al die vieze zwarte lettertjes zijn nu eindelijk weg! "...

NAAR BOVEN