Om de 3 maanden een nieuw verhaal over de belevenissen van Teska, Blooper en Muppet.
De flink gezouten mening - of is het eerder met een korreltje zout? - van een heel apart hondenbaasje.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Juli 2012: De piffende bofkabouter

In mijn vorige columns had ik het er al over hoe in de verhouding tussen hond en baas soms misverstanden kunnen ontstaan omwille van valse beschuldigingen. En dat is trouwens absoluut wederkerig.

Op een goede, of eigenlijk niet zo'n goede, ochtend werden we wakker om aan de deur van de slaapkamer een enorme plas urine te detecteren.
Nu, een ongelukje kan al eens voorkomen. En dat het om een ongelukje ging bleek duidelijk uit het feit dat de dader in kwestie één en ander aan de slaapkamerdeur "gelost" had. Je kon daaruit afleiden dat de dader zelf nog steeds wist dat het niet hoorde het eigen nest te bevuilen en een poging had gedaan om buiten gelaten te worden. Een verzoek dat helaas niet gehoord werd door de slapende loederlijders.

Toen er echter de volgende ochtend weer zo'n gigantische plas lag en de daaropvolgende 10 dagen ook… kom je tot de vaststelling dat een "ongelukje" door de woef in kwestie omgeturnd werd tot een "ritueel". Maar dan wel één dat je niet bijzonder kunt appreciëren!

Als baasje van drie honden was hamvraag echter: wie is hier de dader?
Gezien de enorme omvang van de plas, werd meneerke Beulemans onmiddellijk uitgesloten als potentiële verdachte. Het ventje weegt amper 7 kilo en is dus niet in staat om een dergelijke hoeveelheid vocht in zijn kleine lijfje op te slaan. Onze focus kwam deze keer dus te liggen op één van de dames: ofwel Teska ofwel Muppet.

Hoe dan ook sloeg het fenomeen ons met verbijstering.
Teska is al 11 jaar bij ons en is altijd perfect proper geweest in huis. Nooit vonden we iets dat we liever niet zagen, niet bij thuiskomst, noch bij het opstaan.
Ook Muppet heeft aan sneltreintempo geleerd dat plasjes in de tuin moeten gedaan worden. Nadat ze op heterdaad betrapt werd op drie druppelende "probeersels" was dat bijzonder duidelijk, ook voor haar en hebben we nooit meer problemen gehad met hygiëne in huis.
Eigenlijk heb ik bij geen één van al de honden die ik ooit had daar een probleem mee gehad!
Dus stond ik perplex bij dit hardnekkige nachtplassen.

Essentieel was dus eerst en vooral te achterhalen welke van de 2 madammen zich het comfort van een binnenhuistoilet vlak bij de slaapkamer verschaft had.
De moeilijkheid was dat een betrapping op heterdaad niet zo voor de hand lag, aangezien het misdrijf zich voor deed op een moment dat iedereen (op één na dan) diep in slaap lag.

Op een nacht waarop ik eens minder vast sliep voelde ik hoe Teska het bed verliet en kort daarna terug onder het dekbed kroop. En jawel, de volgende ochtend lag daar, zoals onderhand gebruikelijk, de plas!
Nu is Teska de oudste van mijn woefjes. Dus was het niet uitgesloten dat gezien haar leeftijd de tijd voor Teena lady slips tegen urineverlies was aangebroken.
Deze veronderstelling kwam trouwens prima tegemoet aan mijn ijdelheid. Mijn "kinderen" zijn immers allemaal buitengewoon mooie, super intelligente en perfect gehoorzame "kinderen", dus kon ik absoluut niet aanvaarden dat het ging om een gedragsprobleem eerder dan iets dat een lichamelijke oorzaak had. En natuurlijk zijn ouderdomskwaaltjes het perfecte excuus.

Eens de vermeende dader geïdentificeerd, werd prompt een actieplan op poten gezet.
Voor alle zekerheid kreeg Teska eerst een grondig onderzoek in het kabinet van mijn Franse dierenarts. Kwestie van absoluut uit te sluiten dat de medische oorzaak eventueel bedreigend zou kunnen zijn voor haar gezondheid. Dus kreeg ze een echografie, een bloedonderzoek en werd een staal van haar urine onder de microscoop in detail bestudeerd.
Godzijdank bleek mijn kleine meid nog kerngezond. Maar iedereen stond wel voor een raadsel over de precieze oorzaak van het nachtplassen.
Hoewel de dierenarts niet dacht dat het probleem hormonaal was, kreeg Tesje toch Propaline toegediend om beter haar plas te kunnen ophouden. Baat het niet, dan schaad het niet.
Ze kreeg ook een "Thunder-Shirt" aan om te gaan slapen, voor het geval het plassen te wijten was aan "iets" dat haar 's nachts angstig maakte. Immers Teska is altijd al een beetje een kneusje geweest dat snel onder de indruk was van vreemde geluiden. Gezien de tijd van het jaar was het niet uitgesloten dat ze muizen hoorde knabbelen in de tussenschotten van de muren en dus werd besloten haar een acupunctuurjasje tegen angst aan te meten. Hoewel ze buitenshuis verre van schrik heeft van muizen, eerder het tegendeel, ze jaagt er verbeten op om ze zo snel en efficiënt mogelijk naar een andere, hopelijk betere, wereld te helpen, maar goed.

Het acupunctuurjasje was een cadeau van de suikertante van mijn woeffers: Tante Els, die daar als dierenarts in haar patiëntenkring, m.b.t. diverse angststoornissen, zeer goede ervaringen mee had. Toen ik haar zei dat ik het raar vond dat een jasje met acupunctuurdrukpunten een kalmerend effect kon hebben op honden, stelde Els dat men uiteindelijk psychiatrische patiënten toch ook een dwangbuis aan doet. Ik merkte op dat ik altijd de mening toegedaan was dat dit eerder geschiedde om het medisch personeel te beschermen tegen een weerbarstige patiënt. Doch Els bleef er bij dat het "beklemmen" van een overspannen iemand kalmeert. "Uiteindelijk…", zei ze, "gaat men toch ook zitten op iemand die helemaal in paniek en overstuur is!"
Ik maakte in mijn hoofd een interne nota om nooit met Els samen naar een triestige film te gaan kijken, voor het geval ik een hysterische huilbui zou krijgen. De kans was dan immers reëel dat ze ineens pardoes boven op mij zou kunnen gaan zitten!

Uiteindelijk werd ook besloten om Teska tijdelijk in een bench te slapen te leggen. Aldus werd haar bewegingsruimte beperkt en aangezien honden meestal vies zijn van hun eigen uitwerpselen zullen ze zelden daar waar ze slapen hun behoefte doen. Door de kleine ruimte zijn ze in een bench niet meer in staat hun eigen vuiligheid te ontwijken en op die manier leren ze dus (terug) hun plasje op te houden tot ze er uit mogen.

Zo gezegd zo gedaan.
Doch tot onze zeer grote ontsteltenis lag er de volgende ochtend bij de slaapkamerdeur weer een gigantische plas!?!!?
Teska kon het dus niet geweest zijn, aangezien die opgesloten zat. Bloopertje was eerder al van de lijst "verdachten geschrapt", dus bleef er één echte dader over: Muppet!
Met andere woorden we hadden de verkeerde in "den bak" opgesloten!

Mijn man boos!
"Zeg, gij zijt nogal ne profiler van mijn voeten. Ocharme dat onschuldige schaap onterecht beschuldigd! Wordt de sukkel opgesloten met een dwangbuis aan…
En Teska de hele tijd maar proberen uit te leggen dat het de piffende Bofkabouter geweest is."
Ons Tesje praat immers met een "f" sedert ze een voortandje is kwijt geraakt tijdens een wild spelletje met Muppet. Als je haar naam vraagt zegt ze dus niet "Teska", maar "Tefka"! Mijn man is voor haar niet "de baas" maar "de baaf" en als je haar vraagt wat Muppet's bijnaampje is, zegt ze niet "de Boskabouter" maar "de Bofkabouter". En het was dus wel degelijk de Bofkabouter die pifte! Onve Muppet waf de veikerd!

Mijn verbijstering was totaal!
Het kon niet zijn dat Muppet een gedragsprobleem had! Dàt kòn niet! Ze was immers de meest gehoorzame van al mijn honden. Muppet kon je commando's al raden en uitvoeren nog voor je ze gegeven had.
Het was onmogelijk dat ze ongehoorzaam zou zijn.

Dus werd deze keer ons Mups grondig onderzocht door de Franse dierenarts. Ook zij kreeg een urine en bloedonderzoek en een echografie, waarop ook nu helemaal niets abnormaal te vinden was!?

Evenzo bleef "Tante Els", na eindeloze anamneses, er op hameren dat Muppet lichamelijk helemaal niets mankeerde en dat het wel degelijk om een gedragsprobleem ging. Dat "hameren" was noodzakelijk, aangezien ik, wat betreft Muppets perfectie, werkelijk volledig in de ontkenning ging.
Ik wou dat de anamneses bleven duren tot er een diagnose kwam waardoor ik weer de illusie van een perfecte hond kon koesteren, die helaas met een praktisch probleempje zat "om het droog te houden".

Uiteindelijk is een niet-medisch-verontschuldigde hardnekkige bedplasser wel één van de pre-incident-indicatoren van seriemoordenaars in de dop. Onderzoeken van de FBI-Behavioural Science Unit hebben immers uitgewezen dat het merendeel van de meest beruchte seksuele sadistische seriedoders, naast het hebben van pyromane neigingen en het martelen van dieren ook hardnekkige bedplassers waren.
Dus niets voor een moeder om trots op te zijn. Ook niet voor een hondenmoeder! (Vraag het maar aan de muizen!)

Doch, ondanks al mijn smeekbedes, bleef Tante Els er halsstarrig bij dat er voor Muppet echt geen medische excuses voorhanden waren. Gepikeerd dacht ik bij mezelf dat Muppet's suikertante van de hondensnoepjes en het speelgoed nu veel weg begon te krijgen van een zuurstok! Maar ze had gelijk!
De dierenarts in Frankrijk bevestigde volledig de diagnose van tante Els. Geen wonder dat ze het beiden roerend met elkaar eens waren, dat komt er van als je hetzelfde studeert!

Hoe dan ook hadden we deze keer de juiste in "den bak" opgesloten, in de hoop dat de benchtraining Muppet er weer aan zou herinneren dat plasjes buiten horen, ook 's nachts!
Maar niets was minder waar! Ze deed nu pipi in haar eigen nest. Muppet bleef dat ook doen, nacht na nacht, zelfs al werd ze zo gedwongen om nadien in haar eigen vuil te gaan liggen.
Dit is zeer ongebruikelijk en opnieuw ontvlamde de hele discussie over een lichamelijk of een psychologisch probleem. Weerom stelde ik dat het duidelijk was dat ze zich niet KON inhouden en dat er van moedwil geen sprake kon zijn. Terwijl Els dan weer repliceerde dat er duidelijk geen enkele aanwijsbare lichamelijke oorzaak was te vinden.
We hadden het er op een avond weer eens over toen het me opviel dat Muppet bedelde om te mogen drinken.
Want ten langen leste was ik, gezien de hardnekkigheid van het hele probleem er toe overgegaan de drinkbak een uur of 2 voor het slapen gaan weg te zetten.
Uiteindelijk kunnen ze de hele dag door aan vers water, dus van de dorst zouden de woefjes wel niet om komen… En toch was Muppet heel erg aan het aandringen om water te krijgen. Ik vertelde dit aan Els, waarop die vroeg: "Heb je eigenlijk wat verandert aan Muppets eten?" "Welnee!". "Ja maar" zei Els "hoe lang is het geleden dat je een nieuwe zak xxx- brokken gekocht hebt?" "Goh… een dikke maand geleden." Inderdaad zo ongeveer het moment dat het hele probleem begonnen was…!

En toen daagde het ons, dat we allebei gelijk hadden!
(Waarmee trouwens onze innige vriendschap ongeschonden uit dit avontuur is gekomen).
Er was geen ziekte of aandoening, maar ook geen gedragsprobleem. Neen!
De firma van hondenbrokjes had enkel de samenstelling van de brokken gewijzigd waardoor die meer dorst gaven aan de hond. En Muppet was de enige van de drie die brokken mee onder haar vlees gemengd kreeg.
Aangezien mijn honden hun eten 's avonds krijgen, begon Muppet dus vlak voor het slapengaan erg veel te drinken, waardoor ze in de loop van de nacht onmogelijk nog kon weerstaan aan de druk op haar blaas!

Dat er iets aan de brokken veranderd was bleek ook duidelijk uit het feit dat meneerke Beulemans ze nu met smaak op at, terwijl hij er vroeger niet naar om keek.
Ik zei tegen mijn man dat ik me hier zorgen over maakte, aangezien het uitdelen van de brokken vanaf nu in de ochtend plaats had en alle woefs er dus van aten, niet enkel Muppet. Doch, Beulemans, lui als hij is, heeft niet echt nood aan nog meer extra calorieën!
"Ocharme", zei mijn man! "Het ventje wil nu eindelijk eens iets gezond eten, en nu is het weer niet goed…"

Afijn, de moraal van dit verhaal is: "als de hond in de fout gaat, vraag je dan eerst af waarom." Alvorens je kunt beginnen te werken aan de oplossing van het probleem, moet je eerst weten wat de oorzaak van het probleem is!

De oplossing is dus de droge brokken eerder op de dag te geven. Op die manier heeft Muppet de hele dag om haar dorst te lessen waardoor nachtelijke ongevalletjes voorkomen worden, omdat ze dan toch geen droogvoer meer gegeten heeft is de noodzaak aan het te veel drinken er niet meer.

Het werkt! Van dag op dag was het probleem opgelost.
Hoewel de suikertante nog iets mompelde in de zin van "Mogelijks bestaat bij Muppet nog steeds de intentie om aan bedplassen te doen, maar hebben we nu gewoon de ammunitie weggenomen."; Heb ik maar gedaan alsof ik dat niet hoorde. Sommige mensen willen nu eenmaal altijd gelijk hebben!

Natuurlijk ben ik blij dat het voorbij is en dat Mups niet meer in de bench moet opgesloten worden. Maar na ongeveer een hele maand elke ochtend plasjes dweilen kan ik het echter niet nalaten hier de vergelijking te maken met sommige "adoptanten" die we in de KMDA over de vloer krijgen.
Zo was er iemand die een kleine Chihuahua geadopteerd had doch die het hondje na één enkele dag al terug naar het asiel bracht omdat het een plasje had gedaan op haar bed. De kans was bovendien groot dat het hondje best wel elders wou gaan plassen maar dat het sukkeltje niet meer van dat bed af geraakte waar het was op gezet. Want wie een beetje nadenkt, begrijpt ook wel dat een Chihuahua niet vanzelf op en af een groot mensenbed geraakt.
Ik vraag me soms af waar mensen de verwachting vandaan halen dat, als ze een hond in huis halen, dat diertje onmiddellijk perfect opgevoed moet zijn. Een hond is maar zo perfect als de opvoeding die jij hem geeft en het geduld, het doorzettingsvermogen, de tijd, de kennis, en de moeite die je daar wenst in te steken.

Groetjef van Kaat, de gehoorfame Tefka, de perfecte "ex-piffende bofkabouter" en een altijd onfchuldig meneerke Beulemanf!

NAAR BOVEN