Om de 3 maanden een nieuw verhaal over de belevenissen van Teska, Blooper en Muppet.
De flink gezouten mening - of is het eerder met een korreltje zout? - van een heel apart hondenbaasje.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Augustus 2010: De Lynckx

Eens aangekomen in een heerlijke chalet, volledig in hout (zoals het hoort) en met een zalige open haard... grote ramen met zicht op de bergen, kijkend naar de vallende sneeuwvlokken, werd het duidelijk dat ik de eerstkomende paar dagen alleen zou deelnemen aan het "wandel"-aspect van "onze" wandelvakantie.

Niet te ontmoedigen en bovendien nog aangemoedigd door een stel hyperkinetische honden begon ik de volgende dag aan een bergwandeling van een paar uren.

Het was onvergelijkbaar zalig.

Rond dabben in maar liefs dertig centimeter sneeuw. Wit... niet zo maar wit, doch eindeloos maagdelijk wit. Dat heel speciale wit met die bijzondere blauwe ondertoon die het nog witter maakt. En op dat wit toverde de zon duizenden glinsteringen. Als diamanten gul uitgestrooid op een glooiend deken van de zuiverste wol. Zinderdende stilte, hier en daar onderbroken door een bergwatervalletje, een verre vogel, en het gesnuffel van de honden.

In de sneeuw zag ik sporen van konijnen, vossen, herten, vogels, en plots... een zorgwekkend grote pootafdruk van één of ander beest dat ik niet zo direct kon identificeren.

De rest van de wandeling verliep dus met een paranoïde knoop in mijn maag denkend aan beren die veel te vroeg uit hun winterslaap ontwaakt zijn. Het tempo verhoogde aanzienlijk.

Eens terug beneden aangekomen vroeg ik een inboorling naar de eventuele eigenaar van een dergelijke pootafdruk. Deze plaatselijke bewoner wist me daarop, nogal laconiek, en duidelijk onaangedaan te vertellen dat één of andere natuurliefhebbersvereniging er in geslaagd was de Lynx terug te laten uitzetten in de Vogezen.

Sommigen onder u zijn zich onderhand bewust van enige trekjes in mijn karakter die door moedwillige geesten als "koppig" zouden kunnen omschreven worden...

Bijgevolg besloot ik het wandelen niet te laten, doch nam als rasechte stadsmens een aantal voorzorgsmaatregelen.

Vooreerst liet ik mijn bontjas thuis. Hoewel namaak-lynx, wou ik toch vermijden dat de ontwerper van de jas een motief had gekozen waarvan een eventuele Vogese lynx zou kunnen denken dat het verdacht veel leek op de vacht van zijn, reeds lang en onder verdachte omstandigheden vermiste, tante Francine! Indien geconfronteerd met een krachtige tegenstander is het steeds aangewezen eventuele misverstanden, die tot vijandigheden aanleiding zouden kunnen geven, op voorhand uit te sluiten.

Verder nam ik ook mijn "personal alarm" mee. Een spuitbusje dat met een zeer hoge toon, een fundamenteel onaangenaam geluid maakt, dat afschrikwekkend zou moeten zijn ten overstaan van individuen die voornemens zijn een aanslag te ondernemen op de persoonlijke fysieke integriteit van de houder van zo'n spuitding.

Of die personal-alarms echt werken weet ik niet, maar ik heb nog nooit gehoord van iemand die na een overval, dewelke dus alsnog doorgang vond, alsook gesprongen trommelvliezen als letsel had! Ik hoopte dan ook uit de grond van mijn hart dat de lynx in kwestie een dergelijk manoeuver van mijnentwege inderdaad zou interpreteren als een paniekreactie om vervolgens achter minder luidruchtige pooien aan te gaan.

En aldus vervolgde ik mijn wandelingen in de bergen... Tot groot jolijt van de woefs die dus uren konden rond hossen in de sneeuw.

Tot ik de derde dag geveld werd door een onwaarschijnlijk zware buikgriep. Dewelke resulteerde in een kampement in de sanitaire voorzieningen van onze chalet en een noodgedwongen uittocht van mijn ega, teneinde de door de dokter voorgeschreven medicijnen te gaan halen. Jawel, echte mannen rijden zelf! Deze keer evenwel met bergbotinnes.

De vierde dag was ik reeds gerecupereerd, daar ik op dokters beroep doe als ware het dierenartsen, m.a.w. ze komen niet meer buiten tenzij ze me een paardenmiddel aan de hand doen!

En jawel de vijfde dag is Roger eindelijk eens mee de berg opgewandeld... enfin in zekere toch.

Na 3/4 van de klim, was hij dan toch op het geniale vraagje gekomen: "Zeg Kaat... bij het terug naar beneden gaan... welke route neem je dan?"

Ik had het moeten weten, doch was niet bijdehand genoeg om tijdig zijn strategie te vatten.

"Awel dezelfde weg he!"

"Aha... wel Kaat euh... dan zal ik hier wachten terwijl jullie naar boven gaan en vervolgens terugkomen."

"Allez jong, doe niet zo flauw..."

"Ja zeg ik zie het nut er niet van in om exact dezelfde weg 2x af te leggen, dat lijkt me nogal onzinnig!"

Dat nu juist de essentie van ons verlof uit wandelen bestond, is iemand van ons twee dus ontgaan, maar goed. Mogelijks had het feit dat de door mij voor Roger gekochte skikousen een Mickey Mouse motiefje hadden er iets mee te maken?

Maar ach... wie had dat gezien... behalve die lynx?

NAAR BOVEN