Om de 3 maanden een nieuw verhaal over de belevenissen van Teska, Blooper en Muppet.
De flink gezouten mening - of is het eerder met een korreltje zout? - van een heel apart hondenbaasje.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

November 2010: Bloopertje… Balletje … Bààààààlen!

Hoewel “mijn kind sowieso een schoon kind is” kan ik niet anders dan toegeven dat mijn kleine vent, Bloopertje, extreem hebberig is aangelegd...

Zo heeft hij het in zijn leventje ontzettend druk met het verzamelen van zijn én andermans speeltjes, kluifjes (zelfs diegene die hij niet lust), papiertjes e.d.m.

Een "kenner" doet er dus niet lang over om te begrijpen dat het geen simpele opdracht zou worden om dit figuur te leren apporteren. Dat houdt immers in, op het einde van de rit, dat je het spul dat je gevangen hebt terug moet loslaten én aan een ander dient te geven. Wat vierkant tegen Bloops grondbeginsels indruist. Met als gevolg dat er geen haar was op zijn gehele lijfje dat er ook maar aan dàcht het balletje los te laten.

Het “probleem” was recht het tegenovergestelde van hetgeen waarmee ik geconfronteerd werd bij de Golden Retriever Nanouche, die ging het twee keer halen en bracht het mooi terug, om me na de derde worp te bekijken met een zure snuit waarop te lezen stond: “zeg slordig mens… als je ’t écht niet hebben wil, ga ik er ook niet meer om hoor!” Ik heb het woordje “retriever” dan ook maar geschrapt op haar stamboom. 

De Beagle van mijn Dokter is nog extremer in het uiten van zijn hekel aan het apport-spelletje. Brandon loopt één keer achter het speeltje aan en deponeert het vervolgens in de dichtstbijzijnde plas. Waarna hij naar zijn baas kijkt met een blik die duidelijk aangeeft dat wil die absoluut verder spelen, dit dan toch niet zonder natte voeten zal gebeuren.

Desalniettemin toog ik met Blooper aan het werk... en het werd een zaak van lange adem, zéér lange adem...

Wantrouwige lijpe blikken… Blooper die zijn schat terug vast grabbelde en het op een lopen zetten met een koppie: "vang me dan als je kan".
Bloops die de schat bleef vasthouden en er een trekspelletje van probeerde te maken. Hij noemt dat vermoedelijk: "je mag het speeltje weer eens niet hebben "

Snoep bracht geen soelaas... ook geen extreem lekkere snoep, zoals salami of kaas.

Pogingen om hem een ander balletje aan te bieden deden niets meer dan hem frustreren over het feit dat hij maar één muil had… Maar hij had drommels goed door dat één bal in z’n kweek toch altijd beter was dan 100 andere balletjes waar hij weer moest achteraan hollen.

Nee, “balbezit” was voor “Blooper Beckham” een princiepkwestie en je ging hem echt niet vangen met al die flauwekul.

Dus speelde ik apporteren met Teska, en probeerde de kleine duidelijk te maken dat zo lang hij zijn balletje niet losliet, er geen beweging ging inkomen. Aan achtervolgertje deed ik niet mee ((kettingroker en dan nog op slechts twee poten))

Terwijl Tesje vrolijk de hele tuin doorhobbelde liep meneerke Beulemans er maar een beetje triestig bij, en deed zielige pogingen om z’n eigen balletje te animeren...
Een hartverscheurend zicht eigenlijk!
Van pure zieligheid knabbelde hij maar wat gewonnen verloren op z’n tennisballetje en trok er wat pluisjes af...

Maar eindelijk... eeeeeeeiiiiiiiiindelijk was dan het grote moment aangebroken. Na oeverloos geduld, urenlange betogen, liet het Bloopermannetje los.

Dus ik helemaal blij... En nu ging ik hem eens laten zien hoe leuk mijn spelletje wel was
Ik nam het balletje van tussen z'n kleine pootjes.
En onderwijl keek hij me aan met zo'n zachte, schattige, vragende uitdrukking... die leek te zeggen: "je zorgt er toch wel goed voor he? "
Het waren precies zo van die triestige apenoogjes van een Chimpansee-baby waar je zo net die overheerlijke banaan van had afgepakt.

Ik keek mijn Bloopertje aan met een brede glimlach en zei: "geen zorg, dit wordt géwèldig!"

En ik gooide het balletje...

Het drama voltrok zich bijna onmiddellijk...

Omdat hij had zitten bijten op z'n tennisballetje was er een gat in gekomen. Nu wou het lot, vreselijk onrechtvaardig als het soms is, toch wel dat zijn balletje juist met dat ene pokkegat aan de hoogste tak van de hoogste boom in onze tuin bleef hangen.

Als ik dacht dat Blooper eerder een zielige indruk maakte, had niets me gewaarschuwd voor de intrieste aanblik die ik nu onder ogen kreeg....
Zo'n hele grote boom, en helemaal daaronder een klein ietepietepeuterig Jack Russel Terriërtje, dat alle vertrouwen in de mensheid voorgoed verloren was, en nu zonder één resterend straaltje hoop naar omhoog zat te kijken.

Over geestelijke wreedheid gesproken… Laat je eeeeindelijk je felbegeerde, kapotgevreten, lang vastgehouden balletje losssssssss.

De hele wereld ernaast en je vrouwtje gooit hem met een gaatje klem in een tak!
Het is nooit meer goed gekomen… ;-)

NAAR BOVEN