Om de 3 maanden een nieuw verhaal over de belevenissen van Teska, Blooper en Muppet.
De flink gezouten mening - of is het eerder met een korreltje zout? - van een heel apart hondenbaasje.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

April 2010: Honden toch maar weggedaan

Enige jaren geleden hadden mijn man en ik besloten om van onze wintervakantie een wandelvakantie te maken voor de woeffers… en trokken we naar de Vogezen.

Daar het wel degelijk de bedoeling was dat mijn man deze keer mee deel zou nemen aan de gezamenlijke inspanning van de roedel, moest er terdege rekening gehouden worden met het feit dat hij dit totaal niet gewend was.

Hoewel je deze realiteit aan geen hond verkocht zult krijgen is het in dit millennium en in ons gezin toch zo dat de “baas” de kostwinner is en het eten binnenbrengt (althans het geld om dat te kopen) zonder effectief nog één poot in de wilde natuur te zetten.

De “roedelleider” zit geblokkeerd achter een bureaustoel geconcentreerd te staren naar een computer die totaal niet beweegt en in de ogen van een hond vooreerst, al lang goed en wel dood is, en, ten tweede, totaal niet eetbaar is.

Nochtans is dit de manier waarop we er in slagen de roedel te voorzien van vlees, koekjes en kluiven. Het is ook het systeem dat het mogelijk maakt dat het vrouwtje de tijd kan vrijmaken om urenlang met het stelletje harige piraten de bossen in te trekken… Een bezigheid die, eigenaardig genoeg, geen vlees, of kluiven oplevert.

Hoe dan ook, onze teergeliefde roedelleider moest dus liefdevol voorzien worden van een goede uitrusting die hem in staat zou stellen zich vlot te bewegen in de wilde natuur. Ik had voor mijn man dus een paar stevige bergbottines gekocht met bijbehorende echte wollen skikousen met een, vond ik, schattig Mickey Mouse motiefje.

Aangezien hondjes niet echt in staat zijn om op zeer lange termijn anticipatief te denken was het onmogelijk hun diets te maken dat we wel gingen wandelen en véél, maar pas binnen een uur of vijf.

Dus zat het stelletje als een bende opgedraaide krekels in de auto en begonnen ze te zeuren bij elke boom die niet alleen stond. Omdat dit naar hun normen dan een “bos” was en de wandeling dus zou beginnen.

Hoewel we om de twee uur stopten voor “ het even strekken van de poten”, was dit uitje, qua duur en afstand helemaal niet gelijk aan de urenlange wandelingen die ze gewoon zijn.
Hierdoor werd de frustratie bij onze harige huisgenootjes alleen maar groter en tegen dat we aangekomen waren op de bestemming waren ze ronduit een wandelende reclame voor Valium.

Aangezien we voor drie weken een afgelegen bergchalet gehuurd hadden, besloten we eerst in de dichtstbijzijnde winkel een voorraad in te slaan alvorens naar de vakantiewoning te gaan.

Dus werd er gestopt op de parking van een plaatselijk warenhuis. En we spraken af dat mijn man daar nog even de hondjes zou uitlaten terwijl ik de boodschappen deed.
Een mooi beeld van het klassieke rollenpatroon: het vrouwtje loopt in de winkel te hossen, terwijl het mannetje, als een echte vent, met een stelletje wilde honden op de hort gaat.

Voor hij uit de wagen stapte maakte ik hem er evenwel nog op attent dat we nu volop in de ondergesneeuwde bergen zaten op een volledig beijzelde parking. Misschien deed hij er goed aan nu al zijn bergbottines aan te trekken?

Mogelijks is mijn voorliefde voor Terriërs te verklaren door het feit dat ik een zwak heb voor “koppige” wezens. Zo ook is mijn echtgenoot een ontzettend tegendraads figuur… Bijgevolg vertikte hij het pertinent om mijn suggestie over de bergbottines op te volgen.
Anderzijds is het niet uitgesloten dat hij een mannelijk imagoprobleempje had met het zo mooi op zijn skikousen geborduurde Mickey Mouse motiefje.

Ik ging dan maar het warenhuis in, en hij stapte met zijn zwarte laqué stadsschoentjes uit de wagen om een stel hyperkinetische honden aan te lijnen dat er absoluut van overtuigd was dat nu eindelijk de jacht goed en wel kon beginnen.

Na een hele zoektocht in een mij onbekende winkel had ik eindelijk het karretje volgeladen met alles wat we dachten zoal nodig te hebben in een ondergesneeuwde Bergchalet. Geduldig stond ik nu aan de kassa aan te schuiven achter een lange rij wachtenden voor me.
Iedereen verveelt zich op zo’n momenten, en warenhuisarchitecten doen hun uiterste best om het winkelpubliek nog enige afleiding te bezorgen tijdens dergelijke dode ogenblikken. Meestal staan de kassa’s dus opgesteld voor een reusachtig raam dat uitzicht biedt op de parking. Zodat de verveelde klant toch nog enige afleiding geboden kan worden tijdens het lange wachten.

Iedereen was dus aan het kijken naar een net uitgedost stads meneertje dat rondliep met een trosje aangelijnde zenuwachtige Terriërs die maar niet begrepen waarom ze niet van de riem mochten en die alle kanten opstuiterden… Het meneertje zelf deed verwoedde pogingen om zijn evenwicht te bewaren op een paar blinkende molières die akelig glad leken voor de volledig beijzelde parking.

Het onvermijdelijke gebeurde dan ook… Op het moment dat de honden niet meer in tegengestelde richtingen trokken maar allen eensgezind hun “roedelleider” met een plotse ruk dezelfde kant op pleurden, was het resultaat een uitermate bizar "vreugde-"sprongetje, waarbij diens benen plots in horizontale positie gingen en dat uiteindelijk resulteerde in een zeer snelle daling richting begane grond... waarna hij met zijn volle gewicht op zijn schouder kletterde!

Vermoedelijk nog steeds begaan met het eerder aangehaalde “mannelijk imago” krabbelde mijn man snel recht en stond daar met een troepje honden dat het hele zaakje nu voor geen haar meer vertrouwde en zo snel mogelijk terug de auto in wou!

Tot overmaat van ramp lekte er al enkele weken "cervostuurvloeistof" (of hoe dat ook moge heten) uit het stuur van onze Landrover en werd de reeds zwaar belaste schouder nog meer op de proef gesteld, zeker op de kronkelige wegen in de bergen.

Om een anticiperend antwoord te geven op uw pertinente vraag: "Echte mannen rijden zelf! Ongeacht de omstandigheden!"

Weken later had mijn man dan ook ontzettend veel last van zijn schouder. Slapeloze nachten van de pijn, onhoudbare krampen bij het geblokkeerd, nu letterlijk, achter de computer zitten leidden uiteindelijk tot een onvermijdelijk bezoekje aan een kinesitherapeuthe.

In de wachtzaal werd hem gevraagd een fiche in te vullen met daarop, onder andere, de vraag naar zijn eventuele sportieve activiteiten. Mijn man vulde in: “’s morgens op staan!”. Wat ook een eerlijk antwoord was.

De kinesitherapeuthe stelde vast dat hij een “golfschouder” had. Waarmee alweer eens het voordeel van het houden van honden onweerlegbaar is aangetoond. Je kunt je beroepen op een dure snobistische aandoening zonder dat het je ook maar één Euro aan afschuwelijk hoge golfclub lid gelden gekost heeft.

Terug thuisgekomen na een uitgebreide massage sessie, voelde hij zich een pak beter.
Hij vond het een gèwéldige kinesitherapeuthe. Alleen hoopte hij haar nooit per ongeluk ergens tegen te komen terwijl we op stap waren met onze hondjes….

“Hoezo?” vroeg ik…

“Wel”, zei hij, “ik heb haar verteld dat ik omver getrokken ben door mijn 2 Deense Doggen…”

“Ach man… Had dan toch gewoon eerlijk toegegeven dat je in elkaar getimmerd bent door Mickey Mouse…”

NAAR BOVEN